Sołectwo Barłomino
Barłomino (Barłomino), wieś sołecka. Najstarsze dokumenty mówiące o wsi pochodzą z 1400 roku. Na przestrzeni wieków właścicielami Barłomina byli: Jan Lubocki, Krzysztof Czapski, Ernest von Krockow, generał von Schachtman, von Grumblow, Adolf Fredrich von Zelewski, Eberhart von Zelewski, a ostatnim baron von Fuchs. W roku 1847 do majątku szlacheckiego, (wówczas właścicielem był Adolf Fridrich von Zelewski) należało kilka folwarków i młyn (na strumieniu Luzińskim) na dzisiejszym Sampowskim, stara kuźnia, owczarnia. W 1902 roku majątek Zelewskich miał 1182 ha, zamieszkiwany był przez 121 mieszkańców pochodzenia niemieckiego i 120 pochodzenia polskiego.
Sołectwo Dąbrówka
Dąbrówka (Dąbrówka), wieś sołecka. Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z wczesnej epoki żelaza i późnego średniowiecza. Pierwsza pewna informacja z nazwą Dombrowka znalazła się w protokole wizytacji kościelnych z końca XVI w. W roku 1605 majątek był podzielony na dwa udziały szlacheckie braci Dombrowskich. Natomiast właścicielami od około 1740 roku byli von Tempski i von Wysiecki, von Paschke, i August von Malotta, a następnie Broschke. W 1869 roku Dąbrówka i Dąbrówka Młyn należały do szlacheckiego obszaru dworskiego z trzema właścicielami, a w roku 1875, na skutek królewskiego rozporządzenia zostaje przekształcony w obszar gminy wiejskiej, z uwagi na podział majątku między kilku właścicieli.
Sołectwo Kębłowo
Kębłowo (Kãbłowò), wieś sołecka usytuowana po obu stronach głównej drogi krajowej nr 6 Gdańsk – Szczecin. Najwcześniejsze osadnictwo datowane jest na epokę kamienia i wczesną epokę żelaza, co zostało potwierdzone przez badania archeologiczne. Natomiast pierwsze dokumenty datowane są na 1369 rok, wówczas należała do wsi rycerskich funkcjonujących na prawach magdeburskich. W XVI w. wieś znajdowała się w posiadaniu von Lubockiego, następnie von Czapskich, Przebendowskich oraz ich następców. Byli nimi kapitan von Zabokrzycki, Em.Haber, Ida von Platen, a od 1834 roku landrat (starosta) baron von Platen.
Sołectwo Kochanowo
Kochanowo (Kòchanowò), wieś sołecka o charakterze rolniczym, wydzielona w roku 1864 z dóbr kębłowskich. Leży na przedłużeniu drogi krajobrazowej Kępy Góreckiej. Najstarsze osadnictwo datowane jest na wczesną epokę żelaza. Nazwa Kochanowo powstała w latach 20 XX w. i wywodzi się od nazwiska właściciela wsi – Koch, który pod koniec XVIII w., zgodnie z modą romantyzmu, wybudował w niej pałacyk, założył park i obszary leśne. W przyległym do pałacu parku znajduje się grób właściciela majątku Emila Kocha. Majątek ten, w 1936 roku rozparcelowano, a nowi właściciele na wydzielonych gruntach postawili zabudowania zwane Poniatówkami.
Sołectwo Luzino
Luzino (Lëzëno) wieś gminna, należy do jednej z najstarszych w powiecie wejherowskim. Wymieniona w dokumencie lokacyjnym z 1245 roku, stanowiła własność zakonu norbertanek żukowskich. Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z okresu 4200-1700 lat p.n.e. Cennym znaleziskiem archeologicznym było grodzisko z IX wieku usytuowane nad rzeką Bolszewką (pierwotna nazwa rzeki – Luzińska Struga) i skarb 300 monet (odkryty w 1948 roku w czasie orki) z połowy X wieku, w tym: jedna arabska, angielska, 29 niemieckich (w tym 15 denarów krzyżowych). Monety te przechowywane są w zbiorach Muzeum Archeologicznego w Gdańsku.
Sołectwo Milwino
Milwino (Milwino), wieś sołecka. O pierwotnym osadnictwie w tej wsi świadczą badania archeologiczne przeprowadzone w 1972 roku. Badaniem objęto cmentarzysko grobów skrzynkowych ze średniowiecznej kultury pomorskiej. Odnaleziono wówczas dwie popielnice całe, a jedną zniszczoną i ustalono ślady osady produkcyjnej, huty szkła. Eksponaty stanowią własność Muzeum Archeologicznego w Gdańsku. W 1381 roku Milwino należało do wsi pogranicznych urzędu zakonnego Mirachowo i było jednym z dóbr „panków”, a od roku 1600 Milwino jest wymieniane jako wieś należąca do parafii Luzino. Właścicielami wsi byli Michał von Zelewski, Michał von Mach, Michał von Tempski, który był przez wiele lat reprezentantem dóbr rycerskich.
Sołectwo Robakowo
Robakowo (Robôkòwò), wieś sołecka, w której stwierdzono ślady osadnictwa z epoki neolitu, epoki brązu i wczesnej epoki żelaza. Stwierdzono również okres wpływów rzymskich. Pierwsze pisemne wzmianki o tej wsi pochodzą z 1335 roku. Robakowo było podzielone na wiele udziałów szlacheckich. Właścicielami Robakowa byli kolejno: Bartłomiej Robakowski, Maciej Otto, Jakub Miodane. Od 1773 roku należało do Jana Fryderyka von Jannewitz, von Chmielińskiego, von Gowińskiego. W roku 1848 było już czterech właścicieli szlacheckich: Michał von Gowiński, Jan von Malottke, Wincenty i Feliks von Warzewsccy. W 1862 roku udział Gowińskiego przeszedł na Ferdynanda von Zelewskiego, zaś udział Warzewskiego na von Sychowskiego, na wybudowanie Swichowa.
więcej
Sołectwo Sychowo
Sychowo (Sychòwò), wieś sołecka. Najstarsze ślady osadnicze wskazują na epokę żelaza i okres wpływów rzymskich, co potwierdziły prowadzone wykopaliska archeologiczne z 1973 roku. Odnaleziono wówczas dwa, unikatowej wartości (jedyne w Polsce) okazy archeologiczne. Były to popielnica domkowa datowana na lata 650-550 p.n.e., oraz popielnica z wyobrażeniem rąk, w której złożono spalone kości kobiety w wieku 35-45 lat. Eksponaty znajdują się w Muzeum Archeologicznym w Gdańsku. Wieś Sychowo została wydzielona w roku 1862 z części majątku szlacheckiego Robakowo, kiedy to własność Warzewskiego przechodzi na von Sychowskiego, na wybudowanie wówczas Schwichowa (jest to pierwsza zapisana nazwa wsi).
Sołectwo Tępcz
Tępcz (Tãpcz), wieś sołecka. Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z epoki brązu i żelaza. Informacje te potwierdziły odnalezione cmentarzyska kurhanowe oraz groby skrzynkowe w 1978 roku. Pierwotna nazwa wsi brzmiała Tempsch. Wieś należała do dóbr panków komornictwa mirachowskiego. Była podzielona na kilka udziałów szlacheckich. Właścicielami wsi na przestrzeni wieków byli: Tempscy (których nazwisko pochodzi od nazwy majątku), Warzewski, Słuszewski, Wyszechowska, Pobloccy, Lewiński, Dobrzewińska, Zelewscy, von Krenski, von Jeny, a od 1905 roku Dierichs.
Sołectwo Wyszecino
Wyszecino (Wëszecëno), wieś sołecka. Najstarsze osadnictwo datowane jest na wczesną epokę żelaza, co zostało stwierdzone na podstawie sześciu stanowisk archeologicznych, w tym pięciu osadniczych i jednej produkcyjnej – huty szkła. Należało do dóbr panków z komornictwa mirachowskiego, a parafii Luzino. Było siedzibą rodu Wyszeckich (pisanych również Wiessietzki). W późniejszym okresie zostało podzielone najpierw na siedem, a potem na dziewięć udziałów szlacheckich, należących do: Wyszeckich, Tempskiego, Dobrzewińskiego, Koslowskiego, Kosa, Dombrowskiego, Robakowskiego i Zelewskiego. Według statystyki z 1789 rozróżniano: wieś szlachecką Wyszeczyn, Wyszeczyńską Hutę, Wyszeczyński Młyn.
Sołectwo Zelewo
Zelewo (Zélewò), wieś sołecka usytuowana przy drodze krajobrazowej zwanej Kępą Górecką. Najstarsze ślady osadnictwa datowane są na wczesną epokę żelaza, co potwierdziły znaleziska grobów skrzynkowych w latach 20. XX w. Według ksiąg komturstwa gdańskiego, Zelewo należało do dóbr właścicieli okręgu puckiego, na prawie polskim. Pierwsza spisana wzmianka o tej miejscowości pochodzi z 1400 roku, gdzie wymienia się Jeska i Matzka z Zelowe, którzy wstawili się przed lęborskim sądem ziemskim. Do końca XVII w. należało do rodu Zelewskich, a od XVIII w. zostało podzielone na 5 części udziałow szlacheckich, z których dwa należały do rodziny Zelewskich, a pozostałe do Ustarbowskiego, Poblockiego, Tempskiego.
Sołectwo Zielnowo
Zielnowo (Zélnowò), wieś sołecka. Należy do najmłodszej i najmniejszej wsi Gminy Luzino. W granicach gminy funkcjonuje od 01 stycznia 1973 roku. Jest typową wsią rolniczą. W okresie międzywojennym należała do Niemiec. Pozostałością z tego okresu są dwa domy celne. Główną atrakcją Zielnowa są najlepiej zachowane w gminie torfowiska i trzęsawiska z chronioną bagnicą torfową.